Środowe Ściganie

ACHIEVEMENT UNLOCKED: Przejedź 10 000 kilometrów na szosówce. Do tej pory trzyma się wcale nieźle. Wymieniałem tylko kilka kosmntycznych rzeczy i przerzutkę, która zepsuła się z mojej winy.

Po raz drugi byłem na Midweek Mayhem. Jazda prawie nie doszła do skutku, bo wyjechałem z domu o wiele za późno i od początku musiałem zaiwaniać żeby w ogóle zdążyć na start. Na przystanek dojechałem o 17:02, akurat kiedy grupa znikała za horyzontem. Ledwo zdążyłem ich dogonić, a zaczął się podjazd w Świątnikach, na szczęście nie jechany tak hardkorowo jak poprzednim razem. Pomimo to puls oscylował w okolicy 180.

Kontakt straciłem na zjeździe do Sieprawia. Znowu!!! Od kiedy poharatałem sobie nogę na zjeździe w Rajczy, nie mam już zaufania do swoich umiejętności zjazdowych. Bałem się jechać za blisko innych i zostawiłem sobie dwa rowery odstępu dla bezpieczeństwa. Z tego zrobiły się trzy rowery, potem dziesięć... Wymówki? Być może. Ale wolę zostać z tyłu niż niechcący spowodować karambol.

Początkowo peleton pozostawał w zasięgu wzroku, ale nieuniknione było że w końcu zostanę sam na sam ze swoimi słabościami. Starałem się dalej cisnąć, pomimo że moje położenie było deprymujące. Wierzyłem, że ktoś z przodu w końcu odpadnie i go dogonię. Opłaciło się. Przed podjazdem do Gorzkowa dogoniłem Staszka Radzika od Czerwonych i razem dojechaliśmy do końca, z czasem 1:22. Pomimo gorszego czasu niż ostatnio, odczuwalny wysiłek był większy. Pewnie dlatego że tak długo jechałem sam.

Timing dzisiejszego IC był perfekcyjny: od początku do końca towarzyszyło nam zachodzące słońce, najpierw żółte i rzucające długie cienie, potem coraz słabsze pomarańczowe i różowe. Powietrze było tak czyste, że z niektórych wzgórz widać było daleko wgłąb Beskidu Wyspowego. Dodając do tego pełną napięcia ciszę pracującego peletonu, podszytą stukaniem wolnobiegów i szczękiem zmiany przełożeń otrzymujemy atmosferę jedyną w swoim rodzaju.